H Variable State μας έχει χαρίσει το Virginia. Η Annapurna, τίτλους όπως το Twelve Minutes και το What Remains of Edith Finch. Με αυτά κατά νου, ο ιδιαίτερος χαρακτήρας του Last Stop δεν (το οποίο εκτός από τη λίστα μου, ήταν και στο Game Pass) δεν αποτελεί ιδιαίτερη έκπληξη.
Συνέχεια "Last Stop"
Το The Dark Pictures Anthology: House of Ashes είχε περίοπτη θέση στη λίστα μου. Τόσο τα δύο προηγούμενα παιχνίδια της σειράς, Man of Medan και Little Hope, όσο και το Until Dawn, το πρώτο interactive drama της Supermassive Games, με άφησαν ικανοποιημένο οπότε… γιατί όχι;
Συνέχεια "The Dark Pictures Anthology: House of Ashes"
Όση ώρα μου πήρε να φτάσω στο φινάλε του A Memoir Blue, άλλη τόση περίπου χρειάστηκα για να γράψω τις σκέψεις μου γι’ αυτό. Σπάνια περίπτωση κι όμως η εμπειρία που μου προσέφερε, αν και μικρή ήταν ευχάριστη.
Συνέχεια "A Memoir Blue"
Where The Water Tastes Like Wine… Ένα παιχνίδι που τραβά το ενδιαφέρον χωρίς ιδιαίτερη προσπάθεια απλά και μόνο από τον τίτλο του. Για να είμαι ειλικρινής, ούτε που θυμάμαι πώς και γιατί βρέθηκε στη λίστα μου. Απλά το εντόπισα στη βιβλιοθήκη μου στο Epic Games Store και είπα να ξεχρεώσω το γραμμάτιο.
Συνέχεια "Where The Water Tastes Like Wine"
Το Guild of Dungeoneering είναι από αυτά τα παιχνίδια που μου προτείνει πότε-πότε ο φίλος μου ο Αντώνης και η αλήθεια είναι ότι το ξεκίνησα δίχως ιδιαίτερες προσδοκίες. Περί τις 15 ώρες και 91 dungeoneers αργότερα, μπορώ να πω πως με κέρδισε.
Συνέχεια "Guild of Dungeoneering"
Το Weird West ήταν ένας από τους τίτλους που περίμενα πώς και πώς φέτος. Κάτι ο κόσμος και κάτι το gameplay του, ήταν αρκετά για να με γεμίσουν προσμονή, κάνοντάς με να μετρώ αντίστροφα τις μέρες ως την κυκλοφορία του. Μέχρι που το προπαρήγγειλα κιόλας -αν και προσφέρεται και μέσω Game Pass! Το μετάνιωσα; Ούτε καν.
Συνέχεια "Weird West"
Το Mad Max το είχα στη λίστα μου κάμποσα χρόνια τώρα. Μολονότι ποτέ δεν ένιωσα καμία ιδιαίτερη έλξη για τον πρωταγωνιστή των ταινιών, ο κόσμος που δημιούργησε ο George Miller με ιντρίγκαρε αφάνταστα. Ε, επιτέλους λοιπόν βρήκα το κουράγιο να παίξω τον ομώνυμο open-world τίτλο και δεν το μετάνιωσα.
Συνέχεια "Mad Max"
Το Agatha Christie – The ABC Murders μου έδωσε επιτέλους την ευκαιρία να παίξω ένα video game με πρωταγωνιστή τον θρυλικό ντετέκτιβ Hercule Poirot. Ο Βέλγος ήρωας της Agatha Christie, βλέπετε, έχει κάθε λόγο να αισθάνεται «ριγμένος» σε σχέση με άλλους… συναδέλφους του όπως π.χ. ο Sherlock Holmes οπότε ο τίτλος της Artefacts ήταν ό,τι έπρεπε.
Συνέχεια "Agatha Christie – The ABC Murders"
Το πρώτο trophy μου στο Lara Croft and the Temple of Osiris το πήρα στις 9 Αυγούστου του 2015. Το τελευταίο μου έχει ημερομηνία 19 Απριλίου 2021. Όχι, δεν έπαιζα τον τίτλο της Crystal Dynamics για μια εξαετία. Απλά κάπου… παράπεσε και θυμήθηκα την ύπαρξή του μια γενιά μετά.
Συνέχεια "Lara Croft and the Temple of Osiris"
Τρεις ήταν οι λόγοι που με ώθησαν να παίξω το Sleeping Dogs: Definitive Edition. Πρώτον, είχα τερματίσει την ορίτζιναλ έκδοσή του το 2013 και δε θυμόμουν τίποτα. Δεύτερον, πριν από τέσσερα χρόνια επισκέφθηκα ο ίδιος το Χονγκ Κονγκ. Και τρίτον, με £3,59 στο Microsoft Store απλά δε γινόταν να μην το πάρω!
Συνέχεια "Sleeping Dogs: Definitive Edition & Nightmare in North Point/Year of the Snake"