Για να πω την αλήθεια, ούτε που θυμάμαι πότε κατέβασα το Donut County στο Switch μου. Χρειάστηκε να περάσει κάτι παραπάνω από χρόνος και να πάω διακοπές -μακριά από το Series X και το PS5 μου- ώστε να ασχοληθώ και πάλι μαζί του και να το τελειώσω.
Συνέχεια "Donut County"
To Maquette αποτελεί μία από εκείνες τις σπάνιες περιπτώσεις παιχνιδιών που τα έπαιξα σχεδόν αμέσως μόλις κυκλοφόρησαν. Κάτι η δωρεάν διάθεσή του μέσω PS Plus στο PS5, κάτι η μικρή του διάρκεια και κάτι η υπογραφή της Annapurna Interactive (έχει εκδώσει μεταξύ άλλων το What Remains of Edith Finch) με έπεισαν να το ξεκινήσω χωρίς να χάσω ιδιαίτερο χρόνο.
Συνέχεια "Maquette"
Όλα ξεκίνησαν από ένα newsletter της Limited Run Games. Εκεί είδα ένα χαριτωμένο παιχνίδι με pixel-art γραφικά και πιασάρικο τίτλο. Worse Than Death. «Ακούγεται κουλ», σκέφτηκα και κάπως έτσι, χωρίς να ξέρω το παραμικρό για δαύτο (ποιος κάθεται να Googlάρει…) το πήρα.
Συνέχεια "Worse Than Death"
Δεν έχω ιδέα γιατί το Days Gone στάθηκε αδύνατον να μου τραβήξει την προσοχή όταν κυκλοφόρησε. Έχω την αίσθηση ότι στο μυαλό μου καταγράφηκε για κάποιον ανεξήγητο λόγο ως «ένα Assassin’s Creed με ζόμπι», κάτι που όπως διαπίστωσα δεν απείχε και πολύ από την πραγματικότητα.
Συνέχεια "Days Gone"
Χαμένη ευκαιρία. Είναι οι δύο λέξεις που μου ‘ρχονται πρώτες κατά νου όταν κάποιος με ρωτά για το Cyberpunk 2077, το παιχνίδι που κατάφερε να με ενθουσιάσει πολλά χρόνια πριν το λανσάρισμά του πιθανότατα όσο κανένα άλλο. Αν το απόλαυσα; Φυσικά, μόνο που πάντα θα το στοιχειώνει ένα τεράστιο «αλλά»…
Συνέχεια "Cyberpunk 2077"
Ξεκίνησα το INSIDE έχοντας παρακολουθήσει τη μίνι παρουσίασή του από τον ektelion. Ο φίλτατος Κώστας μου θύμισε μέσα από το βίντεο του το χαριτωμένο δημιούργημα της Playdead κι εγώ, αδυνατώντας να ξεκαθαρίσω αν το είχα τερματίσει ή όχι, αποφάσισα να διαλύσω κάθε -μου- αμφιβολία.
Συνέχεια "INSIDE"
Η σχέση μου με τα adventure της θρυλικής Sierra υπήρξε ιδιαίτερη. Μολονότι ανέκαθεν λάτρευα την αισθητική τους, ποτέ δεν μπόρεσα να τα «αποκωδικοποιήσω» με αποτέλεσμα τίτλοι όπως τα Monkey Island, Grim Fandango και Day of the Tentacle να παραμένουν ακόμα και σήμερα άπιαστα όνειρα για ‘μένα. Κι όμως παρ’ όλα αυτά, αποφάσισα να δώσω στο Thimbleweed Park μια ευκαιρία.
Συνέχεια "Thimbleweed Park"
Ουδέποτε υπήρξα φίλος των Call of Duty. Από τη μία το multiplayer τμήμα τους με άφηνε παγερά αδιάφορο και από την άλλη δεν αισθανόμουν πως μία ολιγόωρη campaign με θέμα έναν εκ των δύο παγκοσμίων πολέμων ή κάτι φουτουριστικό τέλος πάντων είχε κάτι να μου πει. Τα πάντα όμως άλλαξαν με το φετινό Cold War.
Συνέχεια "Call of Duty: Black Ops – Cold War"
Η σειρά The Dark Pictures Anthology με είχε κερδίσει από το πρώτο μέρος της, το Man of Medan. Κάπως έτσι το δεύτερο επεισόδιό της, Little Hope, δε βρέθηκε απλά στη λίστα μου αλλά έγινε και το πρώτο παιχνίδι που απόλαυσα στο Xbox Series X μου και μάλιστα λίγες εβδομάδες αφότου κυκλοφόρησε, κάτι που ξέρετε ότι δε συμβαίνει συχνά στα XL Reviews.
Συνέχεια "The Dark Pictures Anthology: Little Hope"
Θα είμαι ειλικρινής: δεν είχα ιδέα για το Virginia. Αγνοούσα μέχρι και την ύπαρξή του, ώσπου το πέτυχα χαζεύοντας ένα μεσημέρι τις προσφορές στο Microsoft Store. Η τιμή του ήταν εξευτελιστική (κάτι λιγότερο από £2…), το κόνσεπτ ενδιαφέρον, οπότε δεν το πολυσκέφτηκα ιδιαίτερα.
Συνέχεια "Virginia"