Έχω «θέμα» με τα prequels. Το είχα αναφέρει και στο κομμάτι μου για το Life is Strange: Before the Storm. Αυτή η γνώση των όσων συμβαίνουν στο μέλλον δημιουργεί ένα glitch στο Matrix μου με αποτέλεσμα να χάνομαι κάπου στη μετάφραση. Όχι ότι αυτό με αποτρέπει από το να παίξω τέτοια παιχνίδια, απλά δυσκολεύομαι να τα παρακολουθήσω.
Στην περίπτωση του Red Dead Redemption 2 τα πράγματα έγιναν ακόμα πιο δύσκολα από τη στιγμή που γνώρισα τον πρωταγωνιστή του. Ο Arthur Morgan μοιάζει με καουμπόη βγαλμένο μέσα από διαφήμιση του Marlboro. Ένας εντελώς αδιάφορος τύπος, μέσα από τα μάτια του οποίου –υποτίθεται- θα ζούσα την εμπειρία που είχε να μου προσφέρει ο πιο πολυαναμενόμενος τίτλος για το 2018. Καήκαμε…
Στο πρώτο μισό του παιχνιδιού βρέθηκα να ανησυχώ για το άλογό μου, το Patushea, περισσότερο απ’ ότι για τον Morgan. Σαν να μην έφταναν όλα τα παραπάνω, ήρθε και το σύστημα με τα checkpoint έπειτα από κάθε θάνατο (όπου ο ήρωας ανασταινόταν έχοντας χάσει λεφτά και ο κόσμος γύρω του… θυμόταν ότι «πέθανε») να δώσει στο Red Dead Redemption 2 τη χαριστική βολή.
Το παραπήρα από τα μούτρα όμως, ε; Τρεις παραγράφους τώρα γκρινιάζω. Είναι που αν περίμενα κάτι από τον τίτλο της Rockstar, ήταν να με αναγκάσει να ταυτιστώ με τον (αντι)ήρωά του. Στο Witcher ένιωθα ότι εγώ ήμουν αυτός που καβάλαγα τον Roach. Στα Deus Ex εγώ φορούσα την καπαρντίνα μου και έβγαινα έξω –και όποιον έπαιρνε ο χάρος. Στο Red Dead Redemption 2 όμως;
Προσέξτε, δε μιλάω για τον σχεδιασμό του κόσμου: αυτός ήταν πραγματικά αριστουργηματικός. Οι δε χαρακτήρες που περιελάμβανε του έδιναν ακόμα μεγαλύτερο βάθος –ειδικά δυο-τρεις ήταν το κάτι άλλο. Το πρόβλημα ήταν ξεκάθαρα στο δέσιμό μου με τον Arthur. Μέχρι που έφτασα σε ένα πολύ συγκεκριμένο σημείο στο παιχνίδι (όσοι το έχετε παίξει θα ξέρετε σίγουρα σε ποιο αναφέρομαι) και ήρθαν τα πάνω κάτω. Και κάπου εκεί στην ουσία το Red Dead Redemption 2 ξεκίνησε για ‘μένα…
Ο διαδικαστικός τρόπος με τον οποίο διεκπεραίωνα κάθε αποστολή, η εξερεύνηση του κόσμου που γινόταν σχεδόν μηχανικά και η «φιλική συμμετοχή» μου σε ό,τι συνέβαινε επί της οθόνης μου στο πρώτο μισό του παιχνιδιού, έδωσαν τη θέση τους σε μια ακατανίκητη λαχτάρα να πάρω ό,τι περισσότερο είχε να μου προσφέρει ο τίτλος, στην ανάγκη να κλείσω κάθε ανοιχτό λογαριασμό, στην ελπίδα να ζήσω κάτι ακόμα ιππεύοντας δίπλα στον Arthur.
Θα μπορούσα να μιλήσω πιο συγκεκριμένα αλλά δε θέλω να καταστρέψω την εμπειρία όλων όσοι δεν έχουν απολαύσει το Red Dead Redemption 2. Το –οριστικό- φινάλε του με βρήκε ήρεμο και γεμάτο προετοιμάζοντάς με για το –remastered- πρώτο Red Dead Redemption. Αν δεν το θυμόμουν τόσο έντονα και η λίστα μου δεν ήταν έτσι επικίνδυνα γεμάτη, ίσως και να το τολμούσα…
Δεν υπάρχει λόγος να μιλήσω για τον σχεδιασμό του παιχνιδιού: το έχουν κάνει τόσοι και τόσοι πριν από ‘μένα. Μιλάμε για ένα εκπληκτικό σύνολο –το περιεχόμενο του Red Dead Redemption 2 φτάνει για μήνες ολόκληρους. Είναι από ‘κείνους τους τίτλους που τους αφήνετε εγκατεστημένους για να τους θυμάστε μια φορά κάθε δυο βδομάδες, ένα απόγευμα που το μόνο που θέλετε, είναι να καλπάσετε με φόντο τον ήλιο που δύει προς το σαλούν για μια τελευταία παρτίδα πόκερ.
Μια τέτοια είναι και το Red Dead Redemption 2. Και το άτιμο κατάφερε με all in σε χάλια χέρι να τα ‘χει μαζέψει όλα μέχρι το river…
Κυκλοφορία έκδοσης: 10/2018
Πλατφόρμες: PS4, Xbox One, PC
