Το A Plague Tale: Innocence αποτελεί ακόμα μία περίπτωση τίτλου που κατάφερα να παίξω νωρίτερα απ’ ό,τι υπολόγιζα χάρη στο Xbox Game Pass (όπως συνέβη με το Metro: Exodus, το Untitled Goose Game και τόσα άλλα με τη λίστα να μεγαλώνει διαρκώς).
Συνέχεια "A Plague Tale: Innocence"
Αν και δε θεωρώ εαυτόν λάτρη του multiplayer, το A Way Out ήταν ένας τίτλος που βρέθηκε στη λίστα μου σχεδόν από την εποχή που κυκλοφόρησε. Όχι, δεν ήταν εκείνο το μνημειώδες ξέσπασμα του Josef Fares στα Game Awards ο λόγος.
Συνέχεια "A Way Out"
Η όλη φάση με τους σούπερ ήρωες με αφήνει αδιάφορο. Αφ’ ενός διότι δυσκολεύομαι να «μασήσω» με έναν πραγματικό –υποτίθεται- κόσμο που περιμένει από μία δυτική εκδοχή του Ταμτάκου να τον σώσει και αφ’ ετέρου διότι οι μόνοι σούπερ ήρωες που αναγνωρίζω είμαστε ο Predrag Djordjevic κι εγώ –κι απ’ όσο ξέρω κανείς μας δεν έχει πρωταγωνιστήσει σε ταινία.
Συνέχεια "Spider-Man"
Είχα ξεχάσει περί τίνος αριστουργήματος πρόκειται. Πάνε και τόσα χρόνια από τότε που το έπαιξα για πρώτη και μοναδική φορά στο PS3. Κι όμως, δε χρειάστηκε παρά να αντικρύσω απλά το κεντρικό του μενού για να βομβαρδίσουν τη μνήμη μου όλες εκείνες οι αναμνήσεις από την ασύγκριτη εμπειρία που μου είχε προσφέρει το The Last of Us το καλοκαίρι του 2013.
Συνέχεια "The Last of Us Remastered & Left Behind"
Πριν ξεκινήσω το Vampyr, τα όσα –μέτρια- είχα ακούσει και διαβάσει γι’ αυτό είχαν επηρεάσει αρκετά τις προσδοκίες μου. Κόντρα στα όσα μου έλεγαν φίλοι και συνάδελφοι ωστόσο, αποφάσισα να του δώσω μια ευκαιρία, πιστεύοντας πως είχε κάτι διαφορετικό να προσφέρει –κι ας μη γνώριζα τι ακριβώς.
Συνέχεια "Vampyr"
Το Dying Light το είχα παίξει για πρώτη φορά όντας προσκεκλημένος της Warner σε κάποια gamescom. Στο φινάλε του demo, θυμάμαι, είχα ιδρώσει από το άγχος –ο συνδυασμός parkour και ζόμπι ή αν προτιμάτε Mirror’s Edge και Dead Island έκανε την καρδιά μου να δουλεύει υπερωρίες.
Συνέχεια "Dying Light & The Following"
Ναι ήμουν κι εγώ από εκείνους που μόλις είδαν εκείνο το demo του We Happy Few στην παρουσίαση της Microsoft στην E3 του 2016 πίστεψαν ότι είχαν να κάνουν με κάτι που θύμιζε BioShock. Τα σχόλια μετά το Early Access (αλήθεια, γιατί;) και κυρίως τα reviews που ακολούθησαν δυο χρόνια αργότερα με «προσγείωσαν» ως προς τις προσδοκίες, όμως η επιθυμία μου να δω το παιχνίδι αντιστεκόταν σθεναρά.
Συνέχεια "We Happy Few"
Δεν είμαι σίγουρος γιατί ακριβώς ξεκίνησα το Mirror’s Edge Catalyst. Αφ’ ενός είναι prequel κι εγώ με δαύτα δεν τα πάω και πολύ καλά, αφ’ ετέρου πάνε χρόνια από τότε που έπαιξα το πρώτο παιχνίδι της σειράς με αποτέλεσμα να έχω μια κάπως θολή εικόνα της ατμόσφαιράς του. Θυμάμαι όμως ότι μου άρεσε το στυλ του gameplay του –η χαρά του parkour- και αυτό ήταν μάλλον που την έκανε τη δουλειά.
Συνέχεια "Mirror’s Edge Catalyst"
Έχω «θέμα» με τα prequels. Το είχα αναφέρει και στο κομμάτι μου για το Life is Strange: Before the Storm. Αυτή η γνώση των όσων συμβαίνουν στο μέλλον δημιουργεί ένα glitch στο Matrix μου με αποτέλεσμα να χάνομαι κάπου στη μετάφραση. Όχι ότι αυτό με αποτρέπει από το να παίξω τέτοια παιχνίδια, απλά δυσκολεύομαι να τα παρακολουθήσω.
Συνέχεια "Red Dead Redemption 2"
Το είχα στο ραντάρ μου καιρό. «Μία από τις πιο αναμενόμενες αποκλειστικότητες του Xbox One». Μετά άρχισα να παρακολουθώ προσεκτικά βίντεο και να διαβάζω previews. Είδα και τη Microsoft να ρίχνει οικειοθελώς την τιμή του μετατρέποντάς το ουσιαστικά σε budget τίτλο και οι ψύλλοι στρογγυλοκάθισαν στα αυτιά μου. Παρ’ όλα αυτά, το State of Decay 2 το τίμησα, έστω κι αν η γεύση που μου άφησε στο τέλος ήταν μάλλον γλυκόπικρη.
Συνέχεια "State of Decay 2"