Προσπαθώ εδώ και ώρα -γράφοντας αυτές τις αράδες- να αποφασίσω σε ποιο είδος ανήκει το Yes, Your Grace. Εις μάτην. Ό,τι κι αν επιλέξω, κάτι με χαλάει. Εν τέλει θα προτιμήσω τα adventures, όχι για κανέναν άλλο λόγο αλλά διότι δεν βρίσκω κάτι καλύτερο. Έστω.
Συνέχεια "Yes, Your Grace"
Where The Water Tastes Like Wine… Ένα παιχνίδι που τραβά το ενδιαφέρον χωρίς ιδιαίτερη προσπάθεια απλά και μόνο από τον τίτλο του. Για να είμαι ειλικρινής, ούτε που θυμάμαι πώς και γιατί βρέθηκε στη λίστα μου. Απλά το εντόπισα στη βιβλιοθήκη μου στο Epic Games Store και είπα να ξεχρεώσω το γραμμάτιο.
Συνέχεια "Where The Water Tastes Like Wine"
Το Agatha Christie – The ABC Murders μου έδωσε επιτέλους την ευκαιρία να παίξω ένα video game με πρωταγωνιστή τον θρυλικό ντετέκτιβ Hercule Poirot. Ο Βέλγος ήρωας της Agatha Christie, βλέπετε, έχει κάθε λόγο να αισθάνεται «ριγμένος» σε σχέση με άλλους… συναδέλφους του όπως π.χ. ο Sherlock Holmes οπότε ο τίτλος της Artefacts ήταν ό,τι έπρεπε.
Συνέχεια "Agatha Christie – The ABC Murders"
Δεν έχω ιδέα πώς και γιατί κατέληξα στο Goosebumps: The Game. Ή μάλλον έχω: έψαχνα να βρω κάτι για να πάρω με τα… ρέστα από το Microsoft Store στις εκπτώσεις της Black Friday και στις £2,99 είπα «δε βαριέσαι». Και αφού το πήρα, ε, το ‘παιξα κιόλας.
Συνέχεια "Goosebumps: The Game"
Ποτέ δε λέω όχι σε μία καλή, αστυνομική ιστορία με όποιον τρόπο κι αν μου «σερβίρεται» εκείνη -βιβλίο, ταινία, video game. Μία τέτοια περίπτωση είναι και το Conway: Disappearance at Dahlia View, ένα «whodunit» που τικάρει όλα τα κουτάκια του είδους, προσφέροντας μία άκρως ενδιαφέρουσα εμπειρία gameplay.
Συνέχεια "Conway: Disappearance at Dahlia View"
Ο χρονικός βρόγχος ή χρονική λούπα δεν αποτελεί κάτι το καινούριο για το gaming. Μόνο φέτος, να φανταστείτε, έχουμε τρεις -τουλάχιστον- κυκλοφορίες που πειραματίζονται με τον χωροχρόνο κι αν οι περισσότεροι φέρουν πρώτα κατά νου τα Returnal και Deathloop, εγώ προτίμησα να δοκιμάσω το Twelve Minutes.
Συνέχεια "Twelve Minutes"
To Maquette αποτελεί μία από εκείνες τις σπάνιες περιπτώσεις παιχνιδιών που τα έπαιξα σχεδόν αμέσως μόλις κυκλοφόρησαν. Κάτι η δωρεάν διάθεσή του μέσω PS Plus στο PS5, κάτι η μικρή του διάρκεια και κάτι η υπογραφή της Annapurna Interactive (έχει εκδώσει μεταξύ άλλων το What Remains of Edith Finch) με έπεισαν να το ξεκινήσω χωρίς να χάσω ιδιαίτερο χρόνο.
Συνέχεια "Maquette"
Όλα ξεκίνησαν από ένα newsletter της Limited Run Games. Εκεί είδα ένα χαριτωμένο παιχνίδι με pixel-art γραφικά και πιασάρικο τίτλο. Worse Than Death. «Ακούγεται κουλ», σκέφτηκα και κάπως έτσι, χωρίς να ξέρω το παραμικρό για δαύτο (ποιος κάθεται να Googlάρει…) το πήρα.
Συνέχεια "Worse Than Death"
Ξεκίνησα το INSIDE έχοντας παρακολουθήσει τη μίνι παρουσίασή του από τον ektelion. Ο φίλτατος Κώστας μου θύμισε μέσα από το βίντεο του το χαριτωμένο δημιούργημα της Playdead κι εγώ, αδυνατώντας να ξεκαθαρίσω αν το είχα τερματίσει ή όχι, αποφάσισα να διαλύσω κάθε -μου- αμφιβολία.
Συνέχεια "INSIDE"
Η σχέση μου με τα adventure της θρυλικής LucasArts υπήρξε ιδιαίτερη. Μολονότι ανέκαθεν λάτρευα την αισθητική τους, ποτέ δεν μπόρεσα να τα «αποκωδικοποιήσω» με αποτέλεσμα τίτλοι όπως τα Monkey Island, Grim Fandango και Day of the Tentacle να παραμένουν ακόμα και σήμερα άπιαστα όνειρα για ‘μένα. Κι όμως παρ’ όλα αυτά, αποφάσισα να δώσω στο Thimbleweed Park μια ευκαιρία.
Συνέχεια "Thimbleweed Park"