Αν και δε θεωρώ εαυτόν λάτρη του multiplayer, το A Way Out ήταν ένας τίτλος που βρέθηκε στη λίστα μου σχεδόν από την εποχή που κυκλοφόρησε. Όχι, δεν ήταν εκείνο το μνημειώδες ξέσπασμα του Josef Fares στα Game Awards ο λόγος.
Συνέχεια "A Way Out"
Δεν είμαι σίγουρος γιατί ακριβώς ξεκίνησα το Mirror’s Edge Catalyst. Αφ’ ενός είναι prequel κι εγώ με δαύτα δεν τα πάω και πολύ καλά, αφ’ ετέρου πάνε χρόνια από τότε που έπαιξα το πρώτο παιχνίδι της σειράς με αποτέλεσμα να έχω μια κάπως θολή εικόνα της ατμόσφαιράς του. Θυμάμαι όμως ότι μου άρεσε το στυλ του gameplay του –η χαρά του parkour- και αυτό ήταν μάλλον που την έκανε τη δουλειά.
Συνέχεια "Mirror’s Edge Catalyst"
Μπήκε στη λίστα εύκολα. Αβάδιστα, αβασάνιστα, αβίαστα. Πώς θα μπορούσαν να μην ήταν έτσι τα πράγματα όταν είχα «γράψει» ώρες επί ωρών παίζοντας το αρχικό παιχνίδι; Το Burnout Paradise Remastered έρχεται να προσφέρει ό,τι και το Burnout Paradise μια δεκαετία πριν και η επανάληψη αυτή είναι απλά συναρπαστική.
Συνέχεια "Burnout Paradise Remastered"