Θα ξεκινήσω το παρόν κείμενο για το The Choice of Life: Middle Ages με μία υπόθεση: θα χρειαστώ περισσότερο χρόνο για να γράψω και να δημοσιεύσω την άποψή μου γι’ αυτό, απ’ ό,τι για να παίξω και να τερματίσω το ίδιο το παιχνίδι. Πάμε στοίχημα;
Συνέχεια "The Choice of Life: Middle Ages"
H Variable State μας έχει χαρίσει το Virginia. Η Annapurna, τίτλους όπως το Twelve Minutes και το What Remains of Edith Finch. Με αυτά κατά νου, ο ιδιαίτερος χαρακτήρας του Last Stop δεν (το οποίο εκτός από τη λίστα μου, ήταν και στο Game Pass) δεν αποτελεί ιδιαίτερη έκπληξη.
Συνέχεια "Last Stop"
Το The Dark Pictures Anthology: House of Ashes είχε περίοπτη θέση στη λίστα μου. Τόσο τα δύο προηγούμενα παιχνίδια της σειράς, Man of Medan και Little Hope, όσο και το Until Dawn, το πρώτο interactive drama της Supermassive Games, με άφησαν ικανοποιημένο οπότε… γιατί όχι;
Συνέχεια "The Dark Pictures Anthology: House of Ashes"
Όση ώρα μου πήρε να φτάσω στο φινάλε του A Memoir Blue, άλλη τόση περίπου χρειάστηκα για να γράψω τις σκέψεις μου γι’ αυτό. Σπάνια περίπτωση κι όμως η εμπειρία που μου προσέφερε, αν και μικρή ήταν ευχάριστη.
Συνέχεια "A Memoir Blue"
Το Tell Me Why θα μπορούσε να ανήκει κάλλιστα στη σειρά Life is Strange, έστω κι αν σεναριακά δεν έχει την παραμικρή σχέση μαζί της. Η Dontnod δεν ξεφεύγει από τα γνώριμα για ‘κείνη μονοπάτια, παρουσιάζοντάς μας μια χαριτωμένη ιστορία με πρωταγωνιστές από περιθωριοποιημένες κοινωνικά ομάδες, αναμνήσεις και υπερδυνάμεις.
Συνέχεια "Tell Me Why"
Η σειρά The Dark Pictures Anthology με είχε κερδίσει από το πρώτο μέρος της, το Man of Medan. Κάπως έτσι το δεύτερο επεισόδιό της, Little Hope, δε βρέθηκε απλά στη λίστα μου αλλά έγινε και το πρώτο παιχνίδι που απόλαυσα στο Xbox Series X μου και μάλιστα λίγες εβδομάδες αφότου κυκλοφόρησε, κάτι που ξέρετε ότι δε συμβαίνει συχνά στα XL Reviews.
Συνέχεια "The Dark Pictures Anthology: Little Hope"
Θα είμαι ειλικρινής: δεν είχα ιδέα για το Virginia. Αγνοούσα μέχρι και την ύπαρξή του, ώσπου το πέτυχα χαζεύοντας ένα μεσημέρι τις προσφορές στο Microsoft Store. Η τιμή του ήταν εξευτελιστική (κάτι λιγότερο από £2…), το κόνσεπτ ενδιαφέρον, οπότε δεν το πολυσκέφτηκα ιδιαίτερα.
Συνέχεια "Virginia"
Το Everybody’s Gone to the Rapture ήταν ένας από εκείνους τους τίτλους που ναι μεν είχα παίξει στο παρελθόν αλλά δε με είχαν αγγίξει. Για την ακρίβεια δε νομίζω ότι το είχα τερματίσει καν, οπότε αν μη τι άλλο μία δεύτερη ευκαιρία τη δικαιούτο.
Συνέχεια "Everybody’s Gone to the Rapture"
Είναι το δεύτερο review που γράφω για το The Stanley Parable. Το πρώτο βρίσκεται στον Κάδο Ανακύκλωσης του υπολογιστή μου. Ήταν, βλέπετε, ένα τυπικό κείμενο, απ’ αυτά που έχετε συνηθίσει να διαβάζετε εδώ, στα XL Reviews. Μόνο που το The Stanley Parable δεν είναι ένα παιχνίδι όπως όλα τα άλλα. Γιατί δηλαδή να ‘ναι το review του;
Συνέχεια "The Stanley Parable"
Το Until Dawn το θεωρώ μέχρι και σήμερα μία εξαιρετικά αξιόλογη κυκλοφορία. Σε μια χρονιά (2015) που οι περισσότεροι περίμεναν το The Order: 1886 και εν τέλει κατέληξαν να ενθουσιαστούν με το Bloodborne (για κανέναν λόγο), ο τίτλος της Supermassive Games μου προσέφερε μία απολαυστική εμπειρία που θυμάμαι μέχρι σήμερα.
Συνέχεια "The Dark Pictures Anthology: Man of Medan"